Ik heb een heel lief autootje… een Ka… En een paar weken geleden is een meneer met een dikke aanhanger tegen mijn lieflijk Kaatje aangereden terwijl die rustig op haar parkeerplekje stond te wachten tot we samen weer op pad zouden gaan. Gelukkig wordt alles goed geregeld en is mijn Kaatje nu bij de auto-dokter.
Ik heb haar weggebracht en moet haar een paar dagen missen…
De vervangende auto die ik meekrijg is prachtig… een Peugeot… en ik was er al bang voor… de autorit naar huis was pittig… Tien minuten totale STRESS.
Ik stap in de vreemde auto en zie een dashboard dat niet onderdoet voor de cockpit van een gemiddelde Boeing 747.. Oh my god… De auto stond met draaiende motor klaar… en dat duurde niet lang. Ik haal de handrem eraf en 1 seconde later is de motor al uit… Rustig blijven… kan gebeuren… poging 2. En weer… motor uit. Beelden van mijn verleden flitsen door mijn hoofd… Rijles… van benzine naar dieselauto overstappen en hetzelfde effect als nu… Rustig blijven.. misschien iets minder snel de koppeling op laten komen… De auto komt een beetje in beweging… Ik rij op een druk industrieterrein en vrees voor het volgende moment dat ik moet stoppen en weer moet optrekken… Alle mij bekende Goden aanroepend sukkel ik naar de enorm drukke rotonde met 2 rijstroken (waar een file staat omdat kennelijk iedereen op het industrieterrein werkt?)
Ik sta als eerste in de rij om linksaf te slaan op de rotonde en achter mij een groeiende rij auto’s. Ik red het om op te trekken en sta vervolgens midden op de rotonde stil… Starten, stress, motor uit.. starten… nog meer stress… motor uit. Ik kijk omhoog en kreun Helppp… de auto komt in beweging en ik schakel heel snel naar z’n twee… Weg van de rotonde en snel! Mijn handen en benen trillen… Wat een nachtmerrie dit!
Ik heb ooit mijn rijbewijs gehaald en 13 jaar niet gereden. Toen in 2007 vijf lesjes.. en ik reed weer… alleen secundair.. want de wereld daarbuiten was eng. Naast de snelwegangst had ik ook hellingvrees. Ik was een keer per ongeluk tegen een busje bouwvakkers aangereden toen ik op een helling stond en daarna vermeed ik alle plekken waar maar enige stijging in het wegdek zat. Al deze angsten heb ik overwonnen en ook een slipcursus gedaan… Maar dit moment.. een onbekende auto waar ik voor mijn gevoel geen controle over voel… dat is toch wel iets te veel van het goede.
Mijn Kaatje heeft geen super de luxe dashboard met een rij lichtjes die je in het donker doen denken aan een landingsbaan. Ik heb een vintage auto… Alle ramen handmatig.. en je moet de deur nog met de sleutel afsluiten. Heerlijk!
Ik ben al bevend uit de auto gestapt… heb op het knopje van de sleutel gedrukt.. Bliep bliep… en de auto staat daar.. tot ik weer terug moet om mijn lieve Kaatje op te halen… Ik ga wel fietsen tot die tijd…
